Niedzielne wybory parlamentarne w Libanie stwarzają możliwość zmian — choć nieznacznych — w wyniku korupcji, zaniedbań i stagnacji, które zniszczyły gospodarkę kraju, zapewniły względną bezkarność dla niszczycielskiej eksplozji portu w Bejrucie w 2020 roku i pozwoliły ekstremistycznej grupie Hezbollah na zdobycie większej części mandatów w prawodawstwie.
Niedzielna frekwencja w Libanie może przekroczyć 60 procent, co oznacza wzrost o 10 procent w stosunku do liczby w wyborach parlamentarnych w 2018 roku. To, w połączeniu z dużą frekwencją libańskiej diaspory w miejscach takich jak Dubaj i Paryż, może oznaczać, że grupy opozycyjne zdobędą aż 10 miejsc w 128-osobowym parlamencie, według Osamy Gharizi, starszego doradcy programowego w centrum Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej w Amerykańskim Instytucie na rzecz pokoju. “Gwałtowny wzrost liczby wyborców tutaj prawdopodobnie doprowadzi dużą część nowych grup do parlamentu po raz pierwszy w niedzielę,” Gharizi, który ma siedzibę w Bejrucie, powiedział Vox za pośrednictwem poczty elektronicznej. – Dotkliwe kryzysy gospodarcze i rządzenia, które dotykają kraj od 2019 r., powinny oznaczać wyższą frekwencję niż w 2018 r., która wyniosła prawie 50 proc.”
Kryzysy te obejmują szalejącą inflację i wysokie ubóstwo-według Komisji Gospodarczej i społecznej Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Azji Zachodniej ponad 80 procent 6,8 miliona mieszkańców kraju żyje obecnie w jakiejś formie ubóstwa, mierzonej przez dwadzieścia różnych wskaźników, takich jak dostęp do urządzeń sanitarnych, ubezpieczenie zdrowotne i frekwencja w szkołach, a także wskaźniki finansowe, takie jak dochód i bogactwo. Libańska decentralizacja finansowa trwa od lat. Ogromny dług spowodowany niegospodarnością finansową pod rządami gubernatora Banku Centralnego Riada Salameha, jak również wycofanie się saudyjskiego wsparcia ze względu na rosnące wpływy Hezbollahu i Iranu oraz niechęć polityczna do reform w zamian za pomoc zagraniczną, przyczyniły się do implozji gospodarki.
Libańczycy, mający dość reakcji rządu na kryzys gospodarczy, który wywołał, rozpoczęli protesty 17 października 2019 r.; proponowany podatek od usługi komunikacyjnej WhatsApp był ostatnią kroplą. Domagali się dymisji całego rządu, skandując: “wszyscy to znaczy wszyscy”, zajmując wiele kultowych, ale wciąż pokrytych kulami budynków w centrum Bejrutu i domagając się zakończenia sekciarskich podziałów, które nastawiały ludność przeciwko sobie, jednocześnie wzbogacając elity polityczne i utrzymując je u władzy.
Jednak pojawienie się wirusa Covid-19 zahamowało Tempo protestów aż do wybuchu w porcie w Bejrucie w sierpniu 2020 r., w którym zginęło co najmniej 218 osób, rannych zostało ponad 7000 osób i przesiedlono setki tysięcy osób. Niezależne dochodzenia i wielu Libańczyków utrzymują, że za wybuch odpowiedzialny jest zaniedbanie polityczne; urzędnicy rządowi nie zdołali właściwie przechowywać 2750 ton azotanu amonu, który eksplodował po pożarze w magazynie, w którym był przechowywany. W następstwie sąsiedzi karmili się nawzajem, dostarczali leki i organizowali naprawy w domu. Rządu nie było, bo urzędnicy masowo zrezygnowali. Prawie dwa lata później nadal nie ma sprawiedliwości dla obywateli Bejrutu, ponieważ politycy zamknęli dwa kolejne dochodzenia.
Struktura rządu Libanu nie ułatwia zmian politycznych
Parlament Libanu ma czteroletnią kadencję, a jego struktura jest podzielona według sekciarskich linii, pomiędzyn muzułmańskich i chrześcijańskich miejsc; chociaż istnieje różnorodność religijna w Libanie, mniejszości religijne, takie jak Druzowie muszą pasować do albo muzułmańskich lub chrześcijańskich okręgów wyborczych i otrzymują miejsca proporcjonalne do ich populacji. Biura wykonawcze są zawsze obsadzane przez jeden z trzech głównych okręgów wyborczych religijnych — Premier jest zawsze sunnickim muzułmaninem, spikerem parlamentu jest szyici, a prezydent jest zawsze Maronickim chrześcijaninem. System wyznaniowy, który istniał w pewnej formie przez cały okres nowożytnej historii Libanu, został skodyfikowany do prawa na mocy porozumień Taif z 1989 r., które określały warunki zakończenia 15-letniej wojny domowej.
Podział władzy politycznej na linie sekciarskie miał rzekomo na celu utrzymanie pokoju między grupami religijnymi po brutalnej wojnie domowej, ale także utrwalił skorumpowane dynastie polityczne i umożliwił bezkarność kleptokratycznym graczom, którzy rzekomo używali aktywów kruchego kraju jako własnej osobistej kasy. Porozumienia Taif dają również szerokie uprawnienia prezydentowi, umożliwiając im odwołanie premiera i gabinetu oraz rozwiązanie parlamentu, tworząc warunki do nadużywania władzy i kumatyzmu, które od dawna nękały Libańską politykę.
Jak powiedział Gharizi Vox, libański ” system wyborczy jest wypaczony [na] korzyść tradycyjnych partii rządzących. Nie powinno to być tak zaskakujące, ponieważ to oni opracowali go w 2017 roku. Jest on oparty na proporcjonalnej reprezentacji (PR) i został po raz pierwszy użyty w wyborach w 2018 roku.”Podczas gdy niektóre grupy społeczeństwa obywatelskiego opowiedziały się za zmianą, ponieważ mogłaby ona umożliwić kandydatom z nietradycyjnych grup udział w rządzie, powiedział,” tradycyjne partie rządzące wprowadziły szczegóły do systemu wyborczego, który zasadniczo neguje korzyści”, w tym preferencyjne głosowanie na jednostkę w ramach koalicji, co Gharizi powiedział, że pomaga ” zabezpieczyć wybory tradycyjnych przywódców.”
Co więcej, okręgi wyborcze “pasują do okręgów wyborczych tradycyjnych partii rządzących” – teoretycznie równoległych do gerrymandering w USA — a Libańska tradycja Wyborcza przewiduje, że ludzie głosują w swoich rodowych wioskach, co, jak powiedział Gharizi, “wyklucza pojawienie się silnej koncentracji okręgów wyborczych opozycji.”
Ponieważ kwestie gospodarcze Libanu są tak głęboko splecione z powszechnie uznaną korupcją elit politycznych, status quo nie może się zmienić, dopóki nie zrobią tego instytucje polityczne. Ten rodzaj zmian wydawał się być podżegający, gdy Saad Hariri, sunnicki muzułmański polityk, były premier i potomek politycznej dynastii Hariri, ogłosił, że rezygnuje z polityki w styczniu tego roku i wezwał swoich zwolenników do bojkotu wyborów. Młodszy Hariri, który objął urząd po zabójstwie swojego ojca Rafika w 2005 r., gdy pełnił funkcję premiera, jest prawdopodobnie najbardziej znany na arenie międzynarodowej z tego, że w okresie między jego premierami dał miliony dolarów młodemu Południowoafrykańskiemu modelowi. Hariri, który zrezygnował z funkcji premiera podczas protestów w 2019 roku, został następnie mianowany na stanowisko opiekuna przez prezydenta Michela Aouna w październiku 2020 roku; dziewięć miesięcy później ponownie podał się do dymisji, nie mogąc utworzyć nowego rządu.
Podczas gdy odejście Haririego od polityki niosło ze sobą ryzyko dalszej stagnacji i chaosu, było to również swego rodzaju przyznanie, że pod jego przywództwem i leadership jego klasy politycznej, libańskie społeczeństwo cierpiało-i Hariri i jego podobni nie robili nic, aby to powstrzymać.
Czy niedzielne głosowanie może przynieść jakieś postępy?
Żadne wybory nie dokonają tak wielkiej zmiany, jakiej Liban potrzebuje i której Libańczycy domagają się od lat. Podczas gdy Gharizi przyznał, że większość Libańczyków odczuwa gniew i frustrację, powiedział również Voxowi, że ” sieci klientów i patronatów tradycyjnych partii rządzących są głębokie, co oznacza, że wiele z nich wciąż opiera się i staje się coraz bardziej uzależnionych,biorąc pod uwagę obecny kryzys gospodarczy, od dużej liczby partii dla podstawowych potrzeb.”Ta zależność” zapewnia, że tradycyjne partie rządzące są w stanie łatwiej zmobilizować swoich zwolenników do sondaży niż rodzący się nowi opozycjoniści, gwarantując tym samym pewien poziom kontroli i wpływów w następnym parlamencie i rządzie” – powiedział.
Oznacza to, że chociaż partia Future Movement Haririego nie zgłosiła żadnych kandydatów, inne tradycyjne podmioty polityczne, w tym szyicki ruch Hezbollahu, który zajmował 71 miejsc parlamentarnych w wyborach i którego zwolennicy rzekomo grozili obserwatorom wyborów z libańskiego Stowarzyszenia Na Rzecz demokratycznych wyborów. Według Ghariziego inne tradycyjne partie uciekały się jednak do niesmacznych metod, aby zapewnić zwycięstwo.
“Tradycyjne partie rządzące powróciły do wypróbowanych i sprawdzonych strategii kampanii, których celem było zmobilizowanie wyborców do bojaźni, sekciarskiej retoryki i clientelizmu” – powiedział. “Grupy opozycyjne są malowane przez partie rządzące jako wspierane i finansowane przez tradycyjnych rywali lub przez podmioty międzynarodowe, lub jako zbyt słabe, aby chronić społeczność przed” innymi.’”
Ostatecznie wszelkie zmiany w Libanie będą dokonywane przez niezależnych przywódców, oderwanych od przywódców, którzy od dziesięcioleci kontrolują kraj. Ale ruch opozycyjny JEST NOWY, NIEUŻYWANY do organizacji politycznej i rozwijania platform i strategii, podczas gdy tradycyjne partie opierają się na swoich sekciarskich przesłaniach, powiedział Gharizi. Jednak fakt, że niezależni kandydaci wzięli nawet udział w tych wyborach w jakiejkolwiek znaczącej liczbie “jest sam w sobie kluczowym kamieniem milowym w rozwoju politycznym Libanu i kontynuuje stopniowy, długoterminowy proces zmiany Anachronicznego systemu politycznego Libanu, który rozpoczął się od wydarzeń z października 2019 roku”, według Gharizi.
Podczas gdy wschodzący aktorzy polityczni w końcu mieli szansę prowadzić kampanie, niedawny raport Oxfam wymienia “niezdolność do przedstawienia jednolitego, silnego dyskursu politycznego, który czyni je poważną alternatywą dla obecnych elit rządzących” jako poważną porażkę dla tych grup. Wobec braku silnych platform Politycznych i znaczących koalicji — nie wspominając o finansowaniu kampanii — raport ostrzega, niezadowolenie z klasy rządzącej po prostu nie wystarcza, aby uzyskać wybór niezależnych kandydatów, a tym bardziej zdemontować cały skorumpowany i dzielący system.
Ostatecznie wynik tych krytycznych wyborów zależy od frekwencji, jak powiedział Gharizi Vox. Ale od godziny 18: 30 czasu lokalnego, według Sami Atallah, dyrektora założyciela i szefa badań w Bejruckim think tanku The Policy Initiative, frekwencja była niska-tylko 37,5 procent. “Podczas gdy Sunnici mieli bojkotować, o dziwo szyici i chrześcijanie również mieli mniejszą frekwencję. Wysoki poziom apatii wyborców”, on tweet w niedzielę.
Od 18: 30 nb frekwencja na poziomie 37,5% jest niska w porównaniu z wyborami w 2018 r.wynoszącymi 49%. Podczas gdy Sunnici mieli bojkotować, o dziwo szyici i chrześcijanie również mieli mniejszą frekwencję. Wysoki poziom apatii wyborców #Lebaneseelections2022
– sami atallah (@samiatallah1) 15 maja 2022 roku
Wstępne wyniki powinny być dostępne już w poniedziałek.
