O co chodzi z irańską umową nuklearną?

Porozumienie nuklearne z Iranem było największym osiągnięciem dyplomatycznym Baracka Obamy, a jego unieważnienie było prawdopodobnie największą porażką polityki zagranicznej Donalda Trumpa.

Prawie 15 miesięcy od prezydentury Joe Bidena, USA, Iran i inne światowe mocarstwa są bliskie wskrzeszenia porozumienia z 2015 r., które zapewniło irańskiemu cywilnemu programowi nuklearnemu Brak możliwości opracowania uranu klasy broni. Ale przeszkody w negocjacjach w ciągu ostatnich 12 miesięcy-nie wspominając o dwóch ostatnich zatrzymaniach, które mogłyby wykoleić całe przedsięwzięcie — pokazują, jak wielkim wyczynem dyplomatycznym była pierwotna umowa i jak trudno wydaje się wrócić do niej.

Obecnie rozmowy w Wiedniu znajdują się w wąskiej przestrzeni między punktem przełomowym a przełomem. 6 kwietnia przypada roczna Rocznica negocjacji Iranu z USA i bezpośrednio z pięcioma innymi pierwotnymi sygnatariuszami (Chinami, Francją, Niemcami, Rosją i Wielką Brytanią). W tym tygodniu Iran powiedział, że powróci do stołu negocjacyjnego tylko po to, aby” sfinalizować ” odnowione porozumienie.

Pierwotna umowa, znana jako wspólny kompleksowy Plan działania, wymagała od Iranu wysłania za granicę około 98 procent wzbogaconego uranu i ograniczyła jego możliwości jądrowe, a niezależni obserwatorzy monitorowali jego postępy. W zamian USA usunęły sankcje, które otworzyły Iran na światową gospodarkę. Według międzynarodowych obserwatorów JCPOA osiągnęła swój cel, jakim było ograniczenie irańskiego programu nuklearnego.

Główny negocjator nuklearny Iranu Ali Bagheri Kani przemawia do prasy podczas spotkania Joint Comprehensive Plan of Action (JCPOA) w Wiedniu w Austrii 27 grudnia 2021 roku. Alex Halada / AFP via Getty Images

Trump jednostronnie wycofał się z JCPOA w 2018 roku i nałożył kampanię sankcji „maksymalnego nacisku”. Sankcje te nadal są karane dla Irańczyków, zwłaszcza w czasie pandemii, i mają poważnie ograniczony dostęp do leków i żywności.

W 2019 Iran również zaczął łamać swoją stronę porozumienia. Teraz jego program nuklearny osiągnął bardziej zaawansowane stadium. Zasoby uranu w Iranie wzrosły, a poziom wzbogacenia jest znacznie wyższy niż dozwolony w umowie z 2015 r. W tym momencie Iran może być w stanie wyprodukować materiał na broń w mniej niż sześć tygodni. (JCPOA ustalił ten czas na około rok.) Jednak proces wprowadzania wzbogaconego uranu do broni może potrwać dwa lata.

Dlatego renegocjacja była pilnym priorytetem dla administracji Biden.Tekst niemal ostatecznego porozumienia nie jest znany, ale eksperci zaznajomieni z negocjacjami twierdzą, że porozumienie — i wyzwania polityczne związane z jego wdrożeniem — będą podobne do poprzedniego. Głównym nowym wyzwaniem będzie to, że biorąc pod uwagę ulepszoną technologię jądrową i możliwości Iranu, ograniczenia dla tego kraju będą z pewnością mniej rygorystyczne.

Jeśli oba kraje osiągną nowy układ, oznaczałoby to, że Iran wykracza poza nieufność, którą Trump zasiał, renegując JCPOA, twierdząc, że może uzyskać lepszą umowę. (Nie zrobił tego).

Byłyby natychmiastowe korzyści ekonomiczne dla Iranu, USA i świata. Z Irałatwiejsza sprzedaż ropy naftowej na całym świecie może pomóc obniżyć niewiarygodnie wysokie ceny energii napędzane przez wojnę Rosji z Ukrainą.

Co najważniejsze, umowa ponownie doprowadziłaby do osiągnięcia tego, co w pierwszej kolejności zakładała: ograniczenia potencjału jądrowego Iranu. Szanse na dotarcie tam są jednak związane ze szczegółami, zwłaszcza sankcjami Trumpa.

Co to za wstrzymanie?

Ważne wskazówki na temat statusu negocjacji i głównych punktów spornych po około roku rozmów zostały pokazane pod koniec marca, gdy eksperci z Bliskiego Wschodu i decydenci polityczni zgromadzili się w Katarze na forum politycznym. Uważnie obserwowali choreografię nas i irańskich urzędników pojawiających się na scenie jeden po drugim, ale nie rozmawiających obok siebie. Było to wizualne ujęcie zaległych luk w negocjacjach.

Na scenie pojawił się Sayyid Kamal Kharrazi, były Minister Spraw Zagranicznych Iranu i doradca najwyższego przywódcy Iranu. „Tak, to nieuchronne”, powiedział ,” Ale To zależy od woli politycznej Stanów Zjednoczonych.”Gdy Kharrazi był przesłuchiwany przez prezentera CNN, specjalny wysłannik Departamentu Stanu ds. negocjacji z Iranem, Robert Malley, siedział w pierwszym rzędzie.

Kharrazi odszedł, a następnie Malley, następny mówca, uderzył ostrożnym i prawie pokerowym tonem. „Jesteśmy blisko porozumienia, ale byliśmy blisko od jakiegoś czasu. Myślę, że to mówi wszystko, co musisz wiedzieć o trudności problemów, które pozostają, ” Malley powiedział.

Natychmiastowe zatrzymanie, według ekspertów znających szczegóły rozmów, jest sankcją, którą administracja Trumpa nałożyła w 2019 roku na oddział irańskich sił zbrojnych, Korpus Strażników Rewolucji Islamskiej, który wyznaczył je jako zagraniczną organizację terrorystyczną. Nazwa ta jest w dużej mierze symboliczna, a wahanie Administracji Bidena, aby ją usunąć, jest w dużej mierze polityczne.

Nawet gdyby IRGC zostało usunięte z listy terrorystów, jest mało prawdopodobne, by amerykańskie firmy były zainteresowane robieniem z nimi interesów. Nazwa terrorystów raczej nie zmieni miejsca, w którym IRGC będzie mogła bankować. Jest to częściowo spowodowane tym, że obecnie istnieje wiele innych sankcji wobec IRGC, w tym szeroko zakrojone ograniczenia ze strony Departamentu Skarbu.

Ale symbolika może być potężna.

Dla Iranu określenie to jest afrontem. IRGC jest organem państwa irańskiego, a oznaczenie FTO dotyczy wyłącznie grup terrorystycznych, które są podmiotami niepaństwowymi. Jak ujął to Kharrazi, ” Armia Narodowa nie może być wymieniona jako grupa terrorystyczna.”Dla zespołu Biden, usunięcie oznaczenia może zaryzykować wyglądanie na słabych w oczach krajowych amerykańskich widzów, którzy kibicują militarystycznej polityce wobec Iranu.

I chociaż ta w dużej mierze symboliczna kwestia jest ostatnią kwestią sporną, nie jest to pierwszy raz, gdy znacząca sprawa prawie wykoleiła negocjacje.

Rok trzech opóźnień: USA, Iran i Rosja

Kiedy Biden objął urząd w styczniu 2021 r., większość ekspertów zgodziła siępęd do wznowienia negocjacji dotyczył jego nowej administracji, biorąc pod uwagę, że USA jako pierwsze wycofały się z JCPOA pod wodzą Trumpa.

Głównym gestem administracji Bidena było mianowanie Malleya, dyplomaty z Bliskiego Wschodu, który był głównym negocjatorem w sprawie porozumienia z 2015 r., co samo w sobie sygnalizowało powagę. Ale bez ulgi w sankcjach lub innych gestów dobrej woli, to nie wystarczyło, aby przyspieszyć negocjacje.

Trita Parsi, ekspert Iranu w Quincy Institute for Responsible Statecraft, twierdzi, że administracja Bidena powinna wrócić do Umowy poprzez zarządzenie wykonawcze podczas pierwszych dni urzędowania Bidena. Jednak administracja Bidena była niechętna podejmowaniu ryzyka związanego z polityką zagraniczną, które mogłoby potencjalnie zagrozić jej programowi wewnętrznemu. „Stracony czas spowodował kryzys w negocjacjach” – powiedział Parsi. „Wysiłki na rzecz zmniejszenia kosztów całkowicie odwróciły się i faktycznie zwiększyły koszty.”

Im więcej czasu upłynęło, tym bardziej stwardniała pozycja Iranu. W związku z tym, że nadal obowiązują maksymalne sankcje nacisku, Teheranowi wydawało się, że zespół Bidena wykorzystuje te sankcje, aby jeszcze bardziej przycisnąć Iran, co jest równoznaczne z szantażem. – Jeden z wyższych rangą irańskich urzędników powiedział mi wtedy, że gdybyśmy chcieli negocjować z wykonawcami maksymalnej presji, rozmawialibyśmy z administracją Trumpa-powiedział Ali Vaez, analityk Międzynarodowej Grupy kryzysowej.

Jako specjalny asystent prezydenta Clintona, Robert Malley (center) był członkiem zespołu pokojowego USA, który pomógł zorganizować szczyt Camp David w 2000 roku. Sharon Farmer / Newsmakers via Getty Images W 2021 prezydent Biden mianował Malleya specjalnym wysłannikiem ds. negocjacji z Iranem. Tutaj Malley spotyka się z katarskim Ministrem Spraw Zagranicznych szejkiem Mohammedem Bin Abdulrahmanem Al-Thani Doha w Katarze 19 października 2021 roku. Ministerstwo Spraw Zagranicznych kataru / materiały / Agencja Anadolu via Getty Images

Niektórzy obserwatorzy twierdzą, że to może nie być politycznie wykonalne dla USA, aby przejść bezpośrednio z powrotem do umowy, ponieważ nie było irańskie wybory zaplanowane na Czerwiec 2021, a ostatecznie twarde irański rząd przejął władzę. W międzyczasie zespół Biden spędził spotkanie energetyczne z Izraelczykami i Emiratami, którzy w 2015 roku sprzeciwili się JCPOA, starając się uniknąć potencjalnych regionalnych spoilerów.

Ale niektórzy twierdzą również, że Iran poświęcił swój czas na powrót do stołu negocjacyjnego, być może w celu wzmocnienia swojej pozycji negocjacyjnej dzięki bardziej rozwiniętemu programowi nuklearnemu. Po czerwcowym zwycięstwie hardlinerów rozmowy wstrzymały się, a Iran przez pięć miesięcy nie wrócił do Wiednia.

A kiedy wahania Stanów Zjednoczonych i Iranu zostały rozwiązane, a rozmowy posunęły się naprzód, pojawił się nowy problem: Rosja.

Gdy w zeszłym miesiącu prezydent Rosji Władimir Putin najechał Ukrainę, rozmowy nuklearne z Iranem w Wiedniu zostały zakwestionowane. Vaez opisał to jako ” taktyczny gambit Moskwy, aby sprawdzić, czy jest miejsce na wzięcie JCPOA jako zakładnika.”

Początkowo Rosja chciała nowych gwarancji dla sankcji, którymi obecnie jest atakowana w związku z inwazją, aby nie wpłynąć na handel Rosji z Iranem. Zachód odrzucił ten pomysł, a Rosja wkrótce wycofała swoje żądania. I Irańska opinia publiczna wzięła postaw się przeciwko Putinowi i Rosji-Irańczycy chętnie wracają do porozumienia i globalnego dostępu, który zapewni. „Sprawa Rosji była oczywiście bardzo niebezpieczna, ale szybko została rozwiązana po tym, jak irański minister spraw zagranicznych wyjechał do Rosji” – wyjaśnił Parsi.

To, że rola Rosji stała się potencjalną przeszkodą, świadczy o delikatności tej dyplomacji. „Proces ten jest podatny na zmiany zewnętrzne” – powiedział Vaez.

Co zrobi nowa umowa nuklearna z Iranem

Cokolwiek Iran i światowe mocarstwa mogą zawrzeć w Wiedniu, będzie wyglądać podobnie do tej, którą administracja Obamy poprowadziła w 2015 roku.

Oznacza to, że kontrole, mechanizmy egzekwowania i wdrażanie będą prawdopodobnie odzwierciedlać pierwotną umowę JCPOA, ale dokładne parametry mogą się różnić, biorąc pod uwagę rozwój potencjału Iranu.

Umowa z 2015 r. gwarantowana przez system kontroli prowadzony przez ONZ, że czystość, do której Iran może wzbogacić uran, została ograniczona do 3,67 proc. Uran jest czysty w 90 procentach, a poziom czystości Iranu ostatnio znacznie wzrósł do około 60 procent od czasu, gdy USA wycofały się z umowy-podaje agencja atomowa ONZ.

Czas rozpadu wynosił około roku, kiedy Iran przestrzegał umowy, co oznacza, że cały rok zajmie krajowi opracowanie uranu klasy broni; teraz eksperci twierdzą, że jest to gdzieś od trzech do sześciu tygodni. Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej twierdzi, że przekształcenie tego materiału w broń może potrwać jeszcze dwa lata.

Irańskie rozmowy nuklearne w Wiedniu, Austria 30 czerwca 2015. Następnie Robert Malley (skrajna prawica) był starszym dyrektorem Rady Bezpieczeństwa Narodowego dla Iranu, Iraku, Syrii i państw Zatoki Perskiej. Departament Stanu USA/agencja Anadolu /

Odnowiona umowa określiłaby limity dotyczące tego, ile Iran może wzbogacić Uran i ile wirówek może mieć Iran. Iran wysłałby również Rosji większość wzbogaconego uranu w zamian za ulgę w sankcjach. (Rosja jest zobowiązana do tego, aby Iran Nie opracowywał broni jądrowej, od dawna wzywała do powstrzymania Iranu, a wcześniej nawet zatwierdziła sankcje ONZ wobec Iranu za jego program jądrowy.)

„To będzie bardzo podobne, oczywiście,” mówi Parsi. „Będą pewne zmiany tu i tam.- Mogą to być niektóre sankcje nałożone przez Trumpa, które nie zostaną zniesione, lub zmiany techniczne, biorąc pod uwagę, że irański program rozwinął się do bardziej zaawansowanych wirówek jądrowych.

Sekwencjonowanie — to znaczy harmonogram realizacji części swoich zobowiązań przez każdą ze Stron-może przebiegać szybciej niż poprzednio, a Stany Zjednoczone i Iran będą działać jednocześnie w celu przywrócenia porozumienia. W 2015 r. Iran zainicjował JCPOA, wycofując najpierw swój program nuklearny, a dopiero gdy międzynarodowi inspektorzy zweryfikowali przestrzeganie przez Iran sankcji, USA usunęły sankcje. Prawdopodobnie tym razem, Vaez mówi: „obie strony poruszają się równolegle. Jest to pokuta za wycofanie Trumpa w 2018 roku.”

Krytycy umowy mówią, że Iran nie jest godny zaufania i podkreślają, że umowa nie robi wystarczająco dużo, aby ograniczyć Iranian lub innych działań kraju, a lepsza mogła być wynegocjowana. Ale powrót do JCPOA jest o wiele lepszy niż pomysły, takie jak grożenie atakiem Wojskowym na Iran. „Krytycy umowy, zarówno wtedy, jak i teraz, nie zapewniły lepszego mechanizmu innego niż dalsze sankcje, a to po prostu nie załatwiło sprawy”, powiedziała Suzanne Maloney z Brookings Institution.

Dyrektor generalny Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej, Rafael Grossi (top center), rozmawia z dziennikarzami po przybyciu na obecne irańskie rozmowy nuklearne na Międzynarodowym Lotnisku w Wiedniu 5 marca. Georges Schneider / Xinhua via Getty Images

Zbliżając Iran do świata, odnowione porozumienie może zmniejszyć siłę przywódców w irańskim rządzie i ożywić perspektywy ruchu prodemokratycznego w tym kraju, mówi Nader Hashemi, Bliski Wschód uczony na Uniwersytecie w Denver. „Ci w więzieniu i poza więzieniem świętowali JCPOA z powodów, które nie są trudne do zrozumienia” – powiedział. – Oznaczało to cały świat dla irańskich Demokratów i działaczy na rzecz Praw Człowieka.”

Co najważniejsze, Umowa może zminimalizować potencjał wojny. Izrael zagroził atakiem na Iran, jeśli w przypadku braku porozumienia nuklearnego opracuje uran klasy broni. (Izrael ma broń jądrową, choć oficjalnie temu zaprzecza.) W międzyczasie inne mocarstwa regionalne Arabii Saudyjskiej i Zjednoczonych Emiratów Arabskich poszukiwały możliwości jądrowych w odpowiedzi na rosnący w Iranie program cywilny. Wszystkie te czynniki ryzykują wyścig zbrojeń nuklearnych na Bliskim Wschodzie i kolejne ataki na Iran, które mogą wymknąć się spod kontroli.

W 2015 r., kiedy podpisano JCPOA, USA i Iran miały „pierwszy raz od 40 lat znaczący kontakt” – powiedział Hashemi. „Istnieje również nadzieja, że [odnowiona umowa] doprowadzi do innych dyskusji na temat kwestii regionalnych.”

Co dalej

Jeśli zostaną podjęte sankcje wobec IRGC i jakiekolwiek inne nierozstrzygnięte kwestie, to Biden nadal musi usunąć kolejną przeszkodę: przedstawić sprawę Waszyngtonowi i jego byłym kolegom w Senacie, dlaczego umowa musi zostać zerwana.

Procedura techniczna prawdopodobnie wiąże się z zawarciem tego porozumienia poprzez ustawę o przeglądzie irańskiego porozumienia nuklearnego (Iran nuclear Agreement Review Act, INARA) z 2015 r., proces przeglądu Kongresu stworzony w odpowiedzi na poprzednią umowę. Ale INARA jest mechanizmem negatywnym, co oznacza, że umowa zostanie przyjęta, chyba że obie izby skutecznie dostaną weta, aby odrzucić ją. Senat, poprzez ten złożony przegląd parlamentarny, formalnie nie potępił umowy w 2015 roku.

„Jest to proces korzystny dla administracji”, powiedział Jeremy Ben-Ami z grupy Adwokackiej J Street. „To nie jest prawdziwa walka, ponieważ wynik jest jasny.”

Mimo to, jest to niepokojące dla zwolenników umowy i Administracji Biden, że wiodący Demokrata, przewodniczący komisji spraw zagranicznych Senatu Bob Menendez, pozostaje sceptyczny co do znaczenia i użyteczności umowy.

Administracja Biden nie musiałaby uzyskać zgody Kongresu na nową umowę, która jest exactly to samo co JCPOA. Ale aby zbudować dobrą wolę i polityczne poparcie prawodawców, udział Bidena w procesie INARA wydaje się prawdopodobny. Dyskusja na Sali Senatu na temat meritum umowy jądrowej może również zbudować szerszy przypadek, dlaczego dyplomacja jest kluczowa — potencjalna wygrana dla Bidena przed śródokresem, zwłaszcza jeśli umowa obniży ceny energii.

Ale poza politycznymi i technicznymi wyzwaniami w Waszyngtonie, czy dyplomatycznymi niuansami w Wiedniu, największym pytaniem jest to, czy Irańczycy zaufaliby Amerykanom, aby wypełnili swoją stronę porozumienia. To, że Trump wycofał się z umowy, uszkodziło pozycję Ameryki. „Wszystkie te umowy zależą od wiarygodności naszego słowa i wiarygodności naszego zaangażowania” – powiedział Rupal Mehta, politolog z University of Nebraska Lincoln.

W przypadku wszystkich zachęt, jakie Iran ma do ponownego przystąpienia do umowy, istnieje ryzyko wycofania się innego prezydenta USA. „Gdybym siedział w Teheranie, oglądając spolaryzowaną amerykańską politykę i widząc, jak popularny pozostaje Trump, bardzo martwiłbym się podpisaniem umowy, tylko po to, aby jeszcze raz przejść przez to całe ćwiczenie” – powiedział Hashemi.

Źródło